بخر مـقـابـل چـشـمانِ خـوب‌هـا بـد را            نشان بده به همه لطفِ بیش، از حد را

ببخش، حاجتِ من کمتر است، از کَرمت            خودت بخـواه، بـرایم هر آنچه باید را

مـسـافـر حــرمـم؛ روی بــال سـجــاده            سلامِ صبح، به مبدأ رسانده مقـصد را

به جـمعِ گـریـه‌کـنان؛ بین ابرها بردی            همان‌که چشمِ خودش را به گریه می‌زد را

شهـادتِ نـفـسم شد دَم حـسـین حـسـین            نگـیـر، از لب خـشکـم فراتِ اَشهد را

کلاغ را چه به پـرواز، با کـبـوتـرها!            همان که هیچ ندیده‌ست، رنگِ گنبد را

بــحـقّ پــای سـپــاهِ پــیــادۀ حــرمــت            نگـیـر، از منِ بـد؛ اربـعـیـنِ مشهد را